Kijk je naar wat fout is of naar wat goed is?

Heb je ook van die dagen dat je jezelf er op betrapt dat je alleen maar hebt gezien of ziet wat er niet goed is. Word je ineens “wakker” omdat iemand tegen je zegt dat ze jouw kind zo leuk, spontaan, aardig of lief vindt. Alsof het over een ander kind gaat! Hoe komt het toch dat we soms vast te lijken zitten in ons hoofd en vanuit een negatieve bril naar de wereld om ons heen te kijken.
We maken ons er allemaal schuldig wel eens aan. Terwijl we eigenlijk wel weten dat succesvolle mensen positief in het leven staan en hierin zoeken naar wat juist is. Wat zou het voor een verschil kunnen maken als we zo op elke dag terug zouden kijken en ook onze kinderen dit als een soort van natuurlijk “mechanisme” zouden kunnen leren.

Waarom doen we dat? Waarom focussen we soms op alles wat verkeerd is? Waarom zijn we niet dankbaar voor wat de dag heeft gegeven en dat wat onze kinderen wel hebben, doen of kunnen? Het is eigenlijk heel eenvoudig om te doen, en toch worden veel ouders er van weerhouden om op deze manier in het leven te staan. Wat bepaald nu eigenlijk of iets goed of dat iets fout is? En, is het reëel om zo te denken, of geeft bepaald gedrag van ons kind ons het gevoel dat we goed opvoeden. Hebben we het misschien zelf nodig om ons zeker te voelen, gevoel van controle te hebben of om onze eigen tekortkomingen te verbloemen.

We zijn vaak heel goed in staat om te beschrijven wat er niet goed is aan de ander, je kind jouw relatie en/of je werk. Bij je kind zie je dan alleen wat het niet goed doet, of wat het nog niet kan of het gedrag waar je jezelf gruwelijk aan ergert.
Eigenlijk zit je gevangen in je hoofd. Het hoofd dat bedacht heeft waarom dingen op een bepaalde manier moeten gebeuren. Of waar aan je kind moet voldoen of wat het moet kunnen en kennen. Tja, en vanuit daar bekeken krijgt je kind weinig ruimte om zichzelf te zijn. Want, het moet voldoen aan jouw verwachtingen. Ja, toch? En, is het wel het kind dat iets “mankeert”, of gaat het misschien over jezelf. Ligt het probleem niet bij jezelf in plaats van bij de ander? En, misschien moet je jouw kind wel dankbaar zijn voor wat het jou laat zien.

DOEN
Sta eens stil op dagen dat je merkt dat jouw kind(eren) maar weinig goed kunnen doen. Wat denk je op zo’n dag, hoe voel je je, wat hoor je jezelf (telkens) zeggen (hardop of inwendig), waar ben je van overtuigd en van wie komen deze boodschappen eigenlijk? Maak hiervoor eerst verbinding met je Hart en dat doe je door rustig te gaan zitten en je te concentreren op je ademhaling en sluit eventueel je ogen. Een paar keer diep ademhalen en je zult voelen dat je rustiger wordt, het beeld van de wereld veranderd en ook de manier waarop je jouw kind ervaart. Er komt een gevoel van liefde en dankbaarheid. Ja, zo eenvoudig is het. En, het is op van die dagen zeker het proberen waard. Maar eigenlijk zou ik je willen uitnodigen om elke dag vanuit je Hart, vanuit de bril van liefde naar je kinderen en jezelf te kijken. Dat maakt een wereld van verschil.
Je kinderen kun je dit ook leren door elke avond bewust stil te staan bij wat er zo leuk was die dag en ze te vragen waar ze dankbaar voor zijn. En wat ze waarderen in zichzelf, waar ze trots op zijn. Ook een mooi moment om je eigen waardering voor het kind uit te spreken.

Iets wat voor jezelf heel gemakkelijk is om aan te leren is ‘s avonds in je dagboek op te schrijven – of in elk geval jezelf er even van bewust te zijn – wat er die dag allemaal leuk was en dierbaar, en waar je tevreden over bent. Geniet ervan. En is het niet veel heerlijker om op deze manier de nacht in te glijden, dan piekerend en grommend over wat er die dag niet goed ging, voor jezelf en voor de kinderen. En als je kinderen dit ook kunnen zul je zien hoe heerlijk ze kunnen slapen en hoe tevreden ze zullen zijn ….. Het proberen waard!

Leessuggesties:

Opvoeden vanuit het Hart – G.M. Schmitz-Darwinkel en Eva Hoffman isbn 9789080895331

column mamas.nl september 2007